to było między nami,

trwało w zawieszeniu ukrywane, spychane uporczywie wracało,

w koszmarach sennych, w niespodziewanym szlochu,

czasami przycichło by ożyć w wybuchu gniewu,

nie wypowiedziane twardniało kładąc cień w naszych duszach,

było i pozostało we mnie.

nie jestem

bólem, rozpaczą, trwogą,

nie czekam samotnie na wyrok.

Wydobywam Twój krzyk, który zapadł we mnie,

oddzielam cząstki przeżyć,

oswajam drzemiący niepokój.

By stać się sobą

„Niezgoda na ciszę” to cykl fotografii odsłaniający moje przeżycia związane z  rodzinnymi traumami. Ujawniam niepokój i rozpacz, którymi była owładnięta moja rodzina w czasie stalinizmu.

Poszukuję powiązań między bólem teraźniejszym a tym z przeszłości. Bólem nigdy nie wypowiedzianym ale tkwiącym głęboko we mnie.

Cierpienia ukrywane w moim rodzinnym domu jako temat tabu przyczyniły się do osłabienia naszych więzi, były źródłem istotnych nieporozumień, oddalania się od siebie aż ostatecznie doprowadziły do powstania pustki emocjonalnej.

Prezentowane prace stworzyłam  z potrzeby wyrażenia niezgody wobec tamtych tragicznych wydarzeń.               

Z niezgody na ciszę wobec przeżyć, które tak długo były ukrywane za murem milczenia i wycofania.

                                                                                                                                       Ewa Przygodzka